به خویش می گفتم . . .

چگونه می برد از راه یک نگاه تو را ؟

چگونه دل به کسانی سپرده ای ، که به قهر 

رها کنند و بسوزند بیگناه تو را؟

نگاه منجمدش را نگاه می کردم

چگونه صاحب این چهره ، سنگدل بوده است؟

دل به ناله در آمد که :

                             ـ ای صبور ملول

درون سینه ی اینان ، نه دل

                              که گل بوده است .